De Canadese singer/songwriter Wendy McNeill heeft een interessante biografie, die werkelijk elke mogelijke kunstvorm aandoet. Opgeleid als danseres begon ze pianostukken te schrijven voor haar multimediale performances. Een baantje in een folkclub inspireert haar tegelijkertijd tot gitaarspelen en al snel vliegen de complimenten en prijzen juist uit die hoek om d’r oren. Op A Dreamer’s Guide To Hardcore Loving blijkt haar belangrijkste uitdrukkingsmiddel ineens de accordeon. Een ware multi-instrumentaliste dus en ook eentje die met recht zou kunnen claimen dat ze een volledig eigen stijl heeft. Ze opent ‘t album lieflijk met het Yann Tiersen-achtige “Flight”, dat, zoals de titel belooft, inderdaad wat fladderigs heeft. Het daaropvolgende “Stop” heeft door ‘t contrast wat lomps, een Oost-Europees volksdeuntje om met je voet bij op de grond te stampen. In “Building A Castle” vindt McNeill wat mij betreft de juiste toon, die ze de rest van de plaat ook weet vast te houden. Een zachte duisternis, met subtiele viool-accenten en soezende woordloze achtergrond-vocalen. Liedjes fragiel als spinnenrag, alsof ze ternauwernood bestaan en elk moment door ‘t geringste briesje meegenomen kunnen worden. “Faith and the Long Haired Man” is daarvan een ander fraai voorbeeld. Pure verstilling. Ik moet er echter voor waken McNeill af te schilderen als een volkomen meditatief natuurmeisje, daarvoor zijn er teveel duistere en ook ritmische momenten. Het onheilspellende bijna druggy “White Horses” bijvoorbeeld, dat psychedelisch piept en kraakt en een melodramatisch gevoel heeft wat je ook bij Bat For Lashes tegenkomt.
mij=Haldern/Excelsior/V2