White Lion keert terug! Hmnou, het is de band die eerst Tramp’s White Lion heette en nog steeds is Mike Tramp het enige originele lid. Dezelfde band die volgens Tramp zelf in 2005 al ten grave gedragen was. Kunt u het nog volgen? Ik niet. Feit blijft dat Tramp een prima band achter zich heeft staan en op dit album precies doet waar hij goed in is: stevige rocksongs die passen bij zijn nogal beperkte stem. En prompt rolt er dan gewoon een heel lekker album uit. Juist omdat hij zich beperkt tot dat ene genre. Een enkele keer is een song simpelweg te lang uitgerekt om nog de aandacht vast te houden (“Dream”), maar doorgaans zijn de songs prima poprocksongs met een onverwacht stevige muzikale ondersteuning. Ik had het niet verwacht, maar eerlijk is eerlijk: Tramp laat zien dat ‘ie er nog toe doet.
De vorige editie van Khymera herbergde twee flinke verrassingen in de vorm van zang van Pink Cream 69-bassist en daarnaast inmiddels veelgevraagd producer Dennis Ward en gitaarspel van de toen zeventienjarige Tommy Ermolli. Tot mijn vreugde is de line-up dezelfde gebleven. Ook de uitvoering is gebleven zoals ‘ie destijds was: redelijk braaf – want AOR -, maar niet té braaf, niet overdadig, geen krachtpatserij waar dat niet nodig is, fraaie koortjes en een prima productie. Het euvel van het vorige album is echter ook niet verdwenen: de songs – wederom vooral van de gebroeders Tom en James Martin – zijn soms wel erg voorspelbaar. De belofte van het vorige album is daarom nog steeds een belofte: een dikke voldoende, maar met beter songmateriaal had het heel wat beter kunnen zijn.
Royal Hunt heeft een aantal lastige jaren achter de rug. Na het vertrek van zanger DC Cooper wilde het met de band van toetsenist/gitarist André Andersen maar niet lukken om de boel weer op poten te krijgen. Zanger John West kreeg zijn congé en Mark Boals (The Codex, Ring Of Fire)werd binnengehaald als zanger voor een nieuwe start. Teruggrijpen op oude successen is een beproefd middel, vandaar de ondertitel. En Boals is een goede greep voor Royal Hunt’s powermetal, dat moet gezegd worden, ook al overdrijft hij het soms, zoals op “Exit Wound”. Maar op de een of andere manier blijven die moddervette toetsen over alles heen me in de weg zitten. Voor mij is dit dan ook bepaald geen album dat ik steeds weer zal opzetten. Wie de afgelopen jaren Royal Hunt steeds iets minder zag zitten, moet echter zeker eens luisteren.
mij=Frontiers / Rough Trade & Frontiers / Rough Trade & Frontiers / Rough Trade