Met hun derde plaat White Blood Cells zetten de White Stripes de muziekwereld aardig op zijn kop. Zelfs de grootste sceptici met grote hang naar het verleden waren onder de indruk van hun vuige mix van blues en garagerock. Jack White werd volgens kenners zelfs de koelste rockstar op deze planeet. White Blood Cells werd opnieuw uitgebracht door een major en werd zelfs verhaspeld tot Redd Blood Cells door het toevoegen van bas-partijen en een heel peloton retro-bands volgde. Hoe groot kan een hype zijn vraag je je dan af? Iedereen zat dan ook vol spanning te wachten op een nieuwe White Stripes en vroeg zich af of ‘ze’ het onder druk ook zouden presteren. En dat valt me niet tegen op Elephant, maar ook niet mee, terwijl ik daar wel op gehoopt had. Die moeilijke tweede plaat hadden de Stripes namelijk al gehad. Elephant is gevarieerder dan White Blood Cells en ondanks dat ze op een major zitten hoor je geen compensatie. Wel liggen de invloeden me er af en toe te dik boven op. “Black Math” klinkt wel heel erg als Led Zeppelin en “The Air Near My Fingers” is een mix van “Hush” van Deep Purple en “Wild Thing” van the Troggs. Mijn oren gaan flapperen en mijn mond vertoont een glimlach als de Stripes in de overdrive gaan, maar ik had stiekem meer van deze plaat verwacht. Nee, doe mij dan maar dat andere duo, dat dit jaar de hype met een beetje pech de hype gaat worden, the Black Keys. Net als the White Stripes maar twee man (jaja bij de Stripes is er één een vrouw ik weet het), en drums en gitaar, maar Thinkfreakness ligt mij lekkerder in de oren. Hun mix van Fat Possum-sound met trashblues, een sniff Hendrix en een toffe zompige cover van delta-blues dooie Junior Kimbrough (“Everywhere I go”), opgenomen in 4 dagen voor 20 dollar(!), doet het hart van deze dertiger sneller kloppen. En dat allemaal uitgevoert door een twee twintigers uit Ohio. The Whites doen het echt niet zo slecht, maar leggen het af tegen de Blacks.
File: White Stripes – Elephant – The Black Keys – Thick Freakness
File Under: 2-3