De openingsklanken van de nieuwe CD van The White Stripes doen alles om te verrassen: een eenzame piano en de stem van Jack White in “I’m Lonely (But I Ain’t That Lonely Yet)”. Het is bijna alsof Rod Stewart je kamer binnenkraakt met een pianoballade. Het opgefokte bluesduo dat met hun broer en zus-act de wereld (weer) lieten kennismaken met de schoonheid van basale blues en rock ‘n’ roll heeft wederom z’n arsenaal aan kunsten uitgebreid. Alle 13 goed deze keer: “Blue Orchid” is een met falsetto gezongen pastiche op “Kiss”, in het psychedelische “The Nurse” is een marimba het leidende instrument en “Little Ghost” is een bezopen kampvuurmeezinger. Meg White doet een poging om te zingen (“Passive Manipulation”) en de akoestische gitaar komt vaker tevoorschijn dan ooit. Staan er daarnaast geen heftige elementaire blueskrakers op? Jawel, “The Denial Twist” en “Instinct Blues” klinken smerig en gruizig alsof ze gemaakt zijn in de tijd dat The White Stripes nog een echtpaar waren. Blijven veel bands – zeker in dit genre – uit veiligheid hetzelfde truukje herhalen, The White Stripes gaan verder en breder. Met Get Behind Me Satan hebben Jack en Meg White de wereld definitief laten weten dat ze meer dan een kunstje verstaan en dat Elephant wat dat betreft geen eenmalige excercitie was. Get Behind Me Satan is een klassiek geval van jaarlijstjesvoer. En terecht.
mij=V2Music
Ik word een beetje nerveus van de verschillende xylofonen (xylofoni?) in de nummers. 😉
Dat zijn toch de marimba’s?
White Stripes rulezzzz!!!!!
Jack White Ruled!!
Hijs de geilste persoon op aarde 🙂
xx