Willard Grant Conspiracy – Let It Roll

De afgelopen verkiezing mocht ik weer eens een school van binnen bekijken, want het stemlokaal is meestal in openbare gebouwen te vinden. Elke school blijkt weer anders te ruiken en een andere uitstraling te hebben. Deze is er één zoals zoveel scholen, maar de grote gymzaal ernaast valt meteen op alsmede het voetbalveld op de parkeerplaats. Als ik het gebouw zelf binnenkom ziet het er oud, bruin en stoffig uit, het ruikt echter sterk naar chloor. Waarschijnlijk moet dit gemaskeerd worden. Als ik na het stemmen weer naar buiten ga besef ik dat een verhuizing binnen een eigen stad toch wel het nodige aan verandering meebrengt: een ander huis (uiteraard), een andere straat, andere toegangswegen, andere winkels, andere mensen in de omgeving en dus ook een ander stembureau. Zo is het ook bij een nieuw album van Willard Grant Conspiracy: de stem van Robert Fisher is uit duizenden te onderscheiden en ook de songs in het alternatieve countrygenre zijn onmiskenbaar WGC. Toch is elk album weer net iets anders. Zo ook dit keer, want naast de nodige gastmuzikanten die het geluid verblijden met o.a. een echte trompet die me welkom tettert is er ook ruimte voor een mandoline, accordeon, gastvocalen, moderne gedoe met een triphopritme, een cover van Bob Dylan (“Ballad Of A Thin Man”) en noise alsof ze The Velvet Underground zelf zijn. En er is natuurlijk de band zelf die in dezelfde samenstelling als op hun laatste From A Distant Shore: Live In The Netherlands (weer) geweldig op dreef is. De titel geeft het al weer: Let It Roll. De band gaat er ruiger tegenaan dan ooit tevoren. Van mij mogen ze. De tijd zal het leren, maar dit is misschien wel hun beste album ooit.

mij=Glitterhouse / Munich