William Elliott Whitmore – Animals In The Dark

Erg trots ben ik niet op mezelf. Bij de naam William Elliott Whitmore had er meteen een kwartje moeten vallen omdat ik zijn fijne vorige cd Songs Of The Blackbird mocht recenseren. Bij het horen van zijn herkenbare stem had ik mijn misser meteen goed moeten maken: zo alledaags is de rauwe doorleefde stem niet. Maar helaas kwam ik er pas achter toen ik op onze eigen File Under-site aan het kijken was of er al eerder werk van hem gerecenseerd was. In het stukje over Songs Of The Blackbird refereer ik aan Johnny Cash en Ierse folk, maar die hoor ik op Animals In The Dark niet terug. Als ik Songs Of The Blackbird uit mijn cd-kast wil pakken om mijn eigen bevindingen van toentertijd te checken dan kan ik de cd niet meer terugvinden. De vervelendste cd’s duiken bij het zoeken op, maar eentje die ik destijds toch koesterde -al zou je dit nu misschien niet meer geloven- niet. Whitmore zou ik op basis van de cd Animals In The Dark in de hoek plaatsen van Bruce Springsteen, Tom Waits, maar ook in de hoek van de soul van Otis Redding en de gospels zoals die vooral in de Verenigde Staten gezongen worden. Whitmore duidt bij Animals In The Dark op de politici die hij als duivels afbeeldt. Gelukkig voor hem is er in zijn land net een politieke ommezwaai geweest. Laten we hopen dat het ook daar weer goed komt. Wij hebben er in ieder geval een sterk album aan overgehouden dat prima aansluit op het werk van de eerder genoemde Amerikaanse artiesten. En ja, ik ga nu weer verder met zoeken, want waar is die duivelse cd nou? Het zou toch niet zo zijn dat mijn vader stiekem…

mij=ANTI / Epitaph