Op de een of andere manier was Winger in de jaren tachtig geheel aan me voorbij gegaan. Nou ja, ik kende het wel, maar het deed me nooit iets. Des te merkwaardiger is het dat ik het comebackalbum IV tot op de dag vandaag regelmatig draai. “Blue Suede Shoes”, “Four Leaf Clover”, “Generica”, nog steeds zijn het songs die ik graag hoor. Vandaar mijn wantrouwen toen ik Kip Winger’s uitspraken over het nieuwe album las: ‘I envisioned a upbeat totally rocking record that was a cross between the 1st Winger album and Pull.’ Ja zeg, wat was er mis met IV!? Nou, blijkens de heren zelf zal het een te ingewikkeld album geweest zijn, want Karma is meer van hetzelfde, maar dan zonder de gedurfde melodiën van IV. Zeker, het is nog allemaal zeer herkenbaar Winger, van Kip Winger’s zang tot de fenomenale solo’s van Reb Beach en van de typische koortjes tot de catchy nummers. Toch lijken de composities allemaal wat obligater van opbouw, is de productie een tikkie minder Groot dan de vorige keer, kortom een fastfoodvariant van de vorige keer. Is het dan zo’n beroerd album? Geenszins. Luister maar eens naar “Stone Cold Killer”, “Supernova” en de fraaie bluesballad “After All This Time”. Alleen haalt ‘ie het voor mij compositorisch niet bij IV. Rest alleen de vraag of dat album het ultieme Winger-album was, of dat het juist het buitenbeentje in het oeuvre was en Wingerfans met dit album zullen weglopen…
mij=Frontiers / Rough Trade
‘Pull’ was in mijn beleving een grote teleurstelling en het buitenbeentje. ‘IV’ klonk meer als een crossover tussen Winger en Kip’s solowerk en kon mij niet geheel bekoren. Maar ‘Karma’ is het album dat ik verwachte na ‘Heart of the Young’: ruig en pretentieloos. Two thumbs up! Alleen die euro-bonustrack hadden ze mogen skippen.