Winterlong – Winterlong

“Zeg, Yngwie!”
“Jå, wøt is er?”
“Ken je dat bandje Winterlong?”
“Nø, nøit vän gehørd.”
“Niet? Een band met een van je eerdere drummers, Anders Johansson. Ook qua muziek zijn er wel overeenkomsten.”
“Øh?”
“Ja, wat je noemt neo-klassieke powermetal. Sommige solo’s en riffs zouden best op je eigen platen kunnen staan.”
“Hmm, hoe heet die gøzer dån?”
“De gitarist? Thorbjorn Englund. Dit is de derde cd van deze band, maar nu met ene Mikael Holm als zanger. Maar het is geen kopie, dat zeker niet. Je hoort ook andere dingen, Maiden-achtige twinsolo’s, Savatage-achtige staccato gitaarpartijen, mooie akoestische stukken of juist gedender met dubbele bassdrums.”
“Døbbele båssdrøms?”
“Die ja. En best veel ook. Maar wel geslaagd. Die zanger is ook niet verkeerd trouwens. In de hoge uithalen is het soms op het randje, maar wat een power en uitstraling!”
“Zou dåt een zånger voor mij zijn dån?”
“Vast wel, maar laat ‘m nou maar fijn bij Winterlong zingen. Niet lullig bedoeld, maar hier is de zanger geen onderdeel van de aankleding van de solo’s. De solo’s zijn belangrijk en goed, maar de songs staan voorop. Qua stijl hangt het trouwens wel behoorlijk in de jaren tachtig, het is allemaal net een slag meer uptempo en meer shreddergitaren dan nu gebruikelijk is. Het gevoel van de jaren tachtig, de techniek van deze eeuw, zoiets. Bij een volgend cd’tje mogen ze van mij met deze zanger ook wat bluesier dingen doen, maar voorlopig heb ik hier heel wat plezier aan.”

mij=Lion / Bertus