Oudere muzikanten die hedendaagse technologie bezingen. Het voelt een beetje als je vader die plots woorden als ‘vet’ gaat gebruiken. Neil Young ging er vreselijk mee onderuit toen hij – oprecht geinteresseerd in elektronica – Trans opnam. Als het openingsnummer van een album van gerespecteerde oudere helden “Blogging” heet en dit soort zinnen bevat, krijg ik de kriebels: ‘Blogging like Jesus / Tweet like a Pope / Site traffic heavy / I’m YouTubing hope’. Maar de oude helden die hier aan het woord zijn heten Wire en zijn al een carrière lang stronteigenwijs. Bovendien is “Blogging” op het eerste gehoor een niemendalletje met een catchy refrein en oudemannengezeur over oppervlakkigheid, maar blijkt het na een paar draaibeurten lekker in je hoofd te blijven hangen en bevat het slim geformuleerde maatschappijkritiek. Even catchy zijn het licht melancholische “In Manchester” en het door jengelende toetsen voortgedreven “High”. De hoeveelheid schijnbaar eenvoudige en met akoestische gitaren – uiteraard wel weer retestrak gespeeld – opgebouwde popliedjes is sowieso vrij groot op dit veertiende album van Wire. Het imposante “Sleep Walking” onttrekt zich hieraan: het is een dreigend en somber getoonzet werkstuk van ruim zeven minuten dat zomaar een livefavoriet kan worden. Veertig jaar bestaat Wire inmiddels en hemelbestormers zijn het niet meer. Maar wel een band die het waard is te blijven volgen. Ook als ze gaan bloggen.
mij=Pink Flag