Al een paar keer heb ik gedacht dat het wel welletjes was met Wire. Het experimentele Object 47 uit 2008 was een inspiratieloze, wat mij betreft mislukte plaat. Half af, alsof ze er even aan getrokken hadden maar al snel concludeerden dat het niks werd. Nu had Wire ook weinig om zich voor te schamen en konden de grijzende vijftigers tevreden genieten van de herfst van hun carrière. Ze tilden in de jaren zeventig punkrock naar een nieuw level en experimenteerden zich in de jaren tachtig met wisselend succes een slag in de rondte. Lieten sporen achter van memorabele popsongs en vormen tot op de dag van vandaag als een soort moderne Velvet Underground een niet te beschrijven invloed op vele, vele bands. Daarna klonk de band flets, ongeïnspireerd en werd begin jaren negentig links en rechts ingehaald door de tijd. Dat was het einde van Wire. Dacht ik. Tot 2003, toen Wire knalhard en furieus terugkwam met Send, vorig jaar opnieuw uitgebracht en nog steeds meedogenloos sterk. Met teleurstellende Object 47 dacht ik opnieuw dat het klaar was. Weer mis, want nu is daar Red Barked Tree. Wire geeft met dit album een overzicht van hun eerdere werk zonder ook maar een beetje gedateerd te klinken of in herhaling te vallen. The Ideal Copy, zogezegd. Sterke songs zijn het, van toegankelijke pop naar ambient naar rauwe noise: bijna alle tracks zijn van een zuigende kwaliteit die er om vragen om de plaat keer op keer om te draaien en de naald weer in de eerste groef te zetten. Ik stop met denken dat het wel welletjes is met Wire, want deze band blijft terugkomen. Dat de nadagen van Wire nog maar lang, heel lang mogen duren.
mij=Pink Flag / Konkurrent
2 reacties