Lang geleden hebben je vader en moeder, hippies van het eerste uur, besloten hun kinderen niet langer bloot te stellen aan de boze buitenwereld die consumptiemaatschappij heet en met het hele gezin in een autarkische gemeenschap te gaan wonen. Je oudere broers hebben destijds nog de tegenwoordigheid van geest gehad om stiekem een paar langspeelplaten van Black Sabbath en Led Zeppelin mee te nemen. Wanneer je met je andere vriendjes-met-hippieouders een bandje begint en de buitenwereld betreedt hoor je ineens allerlei andere soorten muziek. Wat te doen? Waarschijnlijk iets als de heren van Witchcraft: je vlucht naar Colchester, naar een studio vol vintage-apparatuur en je neemt iets als Firewood op. Geen spoortje van enige muzikale ontwikkeling na pakweg 1972, geen spoor van techniek van na die tijd. Maar o wat klinkt het lekker! Want dat moet je ze nageven: zo ouderwets als het allemaal klinkt, ze hebben ook het gevóel van de oude doomplaten weten te reproduceren. Je zou zweren dat het een dertig jaar oude plaat is. De zang is dunnetjes en met de nodige echo erop, de zanger is niet altijd even toonvast – nou en, Ozzy wel dan ? -, een stevige basis van drums en bas houdt de boel stevig in toom terwijl er lome slaggitaarpartijen of dunne solo’s overheen gelegd worden. Als om te overtuigen is er ook nog een cover van een nummer van Pentagram toegevoegd. Hoeft niet hoor, ik ben al verkocht. Als de meesten van die oude doomknakkers niet nog zouden leven, zou ik bijna gaan geloven in reïncarnatie…
mij=Rise Above / Bertus