Het is er de tijd weer voor: mist. ´s Ochtends is de nevel boven de IJssel, als ik hier langsrijd, een prachtig gezicht. Het landschap ziet er dan dromerig uit, alsof je in een andere wereld zit met feeën en kabouters. Bij dat mistige uitzicht past de release van het debuutalbum Foghorn van het Eindhovense Wolfendale prima als soundtrack. De band was ik eerder dit jaar al tegengekomen ergens als voorprogramma en dat stond in mijn hersenen nog genoteerd met een oké-stempel. Als je bij een dergelijke bandnaam veel herrie verwacht à la die andere Wolfband Wolfmother kom je bedrogen uit. Dit vijftal gooit het meer op de psychedelica met harmonische alt.countryvocalen uit de begin jaren zeventig. Zeg maar Pink Floyd meets Crosby, Stills, Nash & Young of als je het in de tijd dichterbij wil zoeken Radiohead meets Fleet Foxes. Wolfendale is zo´n typische albumband waar je helemaal mee moet gaan in de opgeroepen sfeer, waarbij de heerlijk groovende en je meezuigende ritmesectie opvalt. De zang deint op de muziek mee, om af en toe even aandacht te vragen, maar de magie wordt nergens gebroken. Wat jammer is het dan dat het album bij het een na laatste nummer “Common” wat inkakt met jazzy geneuzel, maar gewoon even verder skippen en dan volgt er met “Fixer” een prima slot.
mij=V2
2 reacties