Wolves In The Throne Room, je zoon zal maar zingen in een band die naar die naam luistert. Nu ja, zingen kun je het eigenlijk niet noemen wat Nathan Weaver doet. Mijn hemel wat heeft deze man een strot die klinkt alsof hij net tien meter hot mf radijsjes weg gegeten heeft en deze nu uit alle gaten die zijn lichaam telt wil verlaten. Door merg en been gaat zijn gruwelijke intense zang. Maar oh, wat klinkt het geweldig wat hij en zijn twee bandmaten laten horen op Black Cascade. De black metal die Wolves maakt is nu vanzelfsprekend niet iets dat je gelijk bij binnenkomst aan je lieftallige schoonmoeder laat horen. In vier tracks doet Wolves zijn stinkende best om je het leven zo zuur mogelijk te maken met hun omgevingsbewuste black metal. Horendol werd ik de eerste keren dat ik naar Black Cascade luisterde van het continu maar doorhamerende ‘valse’ drumwerk van Nathans broer Aaron. Het zorgt ervoor dat je hart vanzelf als een gek mee gaat bonken met zijn even onrustige als absurde spel. Geen moment lukt het Nathon en Will Lindsay met hun veel meer ingetogen, bijna postrock-achtige gitaarspel je welverdiende rust te geven die Aaron zo bruut van je af pakte. Als een ongeleid projectiel met vier blikjes Red Bull op dendert het grootste deel van de vier tracks (elk dik over de tien minuten) over je heen. Spaarzaam zijn de momenten dat Aaron geboeid in een hoek zit. En nadat je klaar bent met luisteren denk je alleen maar: ‘Huh, wat was dit nu weer!’
mij=Southern Lord / Konkurrent
ik heb het album nu een paar maar beluisterd, en kom net als op de vorige albums op het zelfde uit:
het is zeker niet slecht, maar de (vrijwel) constante blast drums passen vaak niet bij de gitaar lijnen. Als ze vaker het gas, wat slagwerk betreft, terug zouden nemen komt het de sfeer en de muziek alleen maar ten goede.
nogmaals, het is zeker niet slecht, maar ze hebben nog steeds geen album dat ik keer op keer kan en wil beluisteren (wat Deathspell Omega dus al wel verschillende keren is gelukt). Als je van black metal houdt: geef ze zeker een kans, ze zijn het waard. maar een topper: nee, dat zijn ze (nog?) niet.
Ik ben wel erg benieuwd hoe ze het er live vanaf brengen op Wâldrock (al houdt ik mijn hart vast: black metal live (en op een festival) daar heb ik slecht herinneringen aan.
Vind de plaat ook lijken op de vorige paar, alleen nu geen oeverloze tussenstukjes zoals bij Two Hunters. Ik vind die drums juist wel mooi, lekker opzwepend, waardoor de melodie juist beter overkomt. Goede plaat dus weer.
Wil je wat meer rust? Check dan de Malevolent Grain EP.
Live zijn ze juist gaaf! Heb ze nu twee keer in Vera gezien, en elke keer werd ik weer omver geblazen door duie gruwelijke bak herrie waar zo nu en dan hemelse gitaarlijnen doorheen komen sijpelen. Indrukwekkend.
Hmmm, laat ik de drums nu juist relatief afwisselend vinden. Ik kan nog steeds geen genoeg krijgen van deze plaat. Een van mijn favorieten van dit jaar tot dusver…
Favoriete niet, intrigerende wel.