‘And if I call you, I will call you by your name.’ Dat is eigenlijk niet zo’n best teken! Ik las ooit dat geliefden en familieleden elkaar zelden met hun echte naam aanspreken. Koosnaampjes volstaan om de aandacht te trekken. De Bernard Sumner-waardige tekstregel zegt vast iets over de afstandelijkheid die Woman’s Hour soms dreigt te bevangen. Zeker richting het einde van de plaat worden de uithalen van zangeres Fiona Jane Burgerss eerder vermoeiend dan indringend. Tegelijkertijd merk je dat het Britse viertal een goed op elkaar ingespeelde eenheid vormt. Dit zijn absoluut geen onbekenden van elkaar. (Broer Will Burgess vormt dan ook samen met zus Fiona de kern.) Hoewel de synthpop overheerst – en het gitaargehalte derhalve laag is – moest ik toch aan Lost In The Dream van The War On Drugs denken. Conversations klinkt even smooth, en even droomachtig hypnotiserend. De liedjes zingen zichzelf langzaam los van de grond en galmen richting het plafond. Zeker als de band in “Our Love Has No Rhythm” en “Her Ghost” nadrukkelijk echoënde baspartijen inzet, werken de grooves uiterst verslavend. Het openingsnummer “Unbroken Sequence” zet al meteen het hoofdthema van herhaling in, door op te bouwen vanuit een Reichiaanse synth-loop. “Love On A Real Train” noemde Tangerine Dream dat ooit. Van zo’n band wil je geen vreemde blijven.
mij=Secretly Canadian/Konkurrent