Autorijden vind ik saai. Ik ben zelfs al eens in slaap gevallen. Ik gebruik de auto dan ook alleen als het echt nodig is. De afgelopen periode had ik mijn vehikel weinig nodig, want ik kon mijn werk makkelijk per fiets bereiken. Ik heb nu echter een nieuwe baan en ik moet weer vrede met het vehikel sluiten. Het autogebruik heeft wel een voordeel. Er is alle tijd om cd’s te beluisteren. Op mijn eerste werkdag had ik de cd Best before end van het Britse trio Woodbine meegenomen. Ik was die ochtend te vroeg wakker. Ik was ook een beetje gespannen. De adrenaline stroomde. Ik moest na mijn vertrek van huis alleen nog even twintig luttele kilometers afleggen om aan de slag te kunnen. Onderweg strandde ik echter in een file. Af en toe schoof ik wat meters op. Ik droomde ondertussen weg, zag iemand in zijn neus peuteren en anderen gapen. Ik dacht zelf aan de beslissing om een andere baan te zoeken en de kansen die er liggen. Als de cd zich herhaalt, word ik eraan herinnerd dat ik mij hierover een mening wilde vormen. Mijn eerste conclusie durfde ik al wel te trekken. Het is een ingetogen folky werk dat de luisteraar nou niet echt bij de les houdt. Dit ondanks de variatie in instrumenten en wisselen van vocalen en samenzang. Bij het vaker draaien thuis blijkt er hier en daar en met name in het tweede deel toch wel wat te genieten is. Als ik achter het stuur zit komt deze schijf er echter niet meer in. Ik heb ook een houdbaarheidsdatum.
mij=Domino / Munich