Als je hoofd voelt zoals de muziek van Wooden Shjips klinkt, weet ik niet of dat wel zo’n goed teken is. Ik heb er in ieder geval last van en laat me maar onderdompelen in de deze derde cd van deze band uit San Francisco (lijkt me logisch met deze hoes). Hun gestaag cruisende stoner met een Jim-Morrisson-in-de-Tom-Tom-stem zou je monotoon kunnen noemen. Of een herhaling van zetten. Met het grootste gemak zelfs. Helemaal omdat de motor hier geen stille elektronische variant is, maar een oudbakken jengelend Hammondorgel met als V-snaar een stel oneindig doordreinende gitaren. Als je hoofd al niet gonsde, dan doet het dat na een stuk of drie draaibeurten van West wel. Een pessimist zou dan ook best kunnen zeggen dat ’ie aan één Wooden Shjips-cd genoeg heeft. Een optimist zal gelukkig horen dat het de band goed gedaan heeft om de studio in te gaan met een producer en daar te schaven aan hun geluid. Want in de handen van Spacemen 3’s Sonic Boom (what’s in a name) is het geluid van Wooden Shjips wel degelijk gefinetuned. Gelukkig wel zonder dat daarbij het stroperige, karakter van het geluid van onder de banden smeltend asfalt verloren is gegaan. Om oneindig lang in rond te dolen en te verdwalen.
mij=Thrill Jockey / Konkurrent
2 reacties