Woost – Colour My Skin

Peer draait muziek in zijn platenzaak. Rare muziek. Ik schuifel door het gangpad en hoor de standaardbezetting van een rockband: zanger, gitaren, bas, drums, maar vreemde akkoorden, ongebruikelijke melodieen. Bij vlagen klinkt het prachtig. Ik kan het niet meteen doorgronden, maar een vreemde opwinding maakt zich van me meester. Dezelfde onderbuikkriebel die ik had bij Radiohead’s The Bends vroeger. En dat belooft wat. “Wat is dit?” roep ik tegen Peer, over het metersbrede trapgat heen. Peer wenkt me naar de balie. “Het is nog niet uit, en ik mag hem je eigenlijk nog niet verkopen”, zegt hij samenzweerderig, “maar speciaal voor jou mag je hem meenemen voor een prikkie.” Ja ja. Peer haat namelijk Radiohead, Muse en alles wat erop lijkt, en daar help ik hem maar wat graag vanaf. Het blijkt een promo van Woost te zijn. Rare hoes ook. Het zegt me niks. Peer probeert me ook een tweedehands album van Money Mark (wie?) te slijten, maar alleen Woost reist mee naar huis. ‘s Avonds in bed luister ik de cd. Die eerste indruk bleek terecht. Wat een plaat! Track 3 is een ontsporend hard-zacht nummer, dat halverwege ongezien mijn ziel meekaapt. Alleen al dat nummer is mooier dan heel Saybia‘s These Are The Days bij mekaar. Maar wees gerust, vergeet Saybia verder. Want wat een gedurfde nummers staan hierop, wat een samenspel, en wat een mooie stem heeft de zanger. Hee, is dat niet Rudeboy op track 5? Cool. De wat flauwere track 7 klinkt als Johan. Al zou Johan die brug erin leuker doen. Maar dan worden mijn oogleden opeens te zwaar… De volgende dag zoek ik de tracktitels op, en val ik om van verbazing. Wat? Is Woost Nederlands?! Dan hebben ze per direct de beste zanger van ons land, want dat hoorde ik echt niet! En dit Colour My Skin blijkt hun debuut? Dan is het een heel, heel puike debuutplaat! Bedankt Peer!

mij=In Goat We Trust / Konkurrent