Urgh! Wat een afknapper! Blijkt Grounded van Xcarnation bij een betere dan de oppervlakkige beluistering die ik hem de eerste keer gunde toch een stuk minder briljant te zijn dan ik verwachtte. Op het eerste gehoor leek het me namelijk de hardrockvariant van het briljante Devin Townsend album Terria te zijn. Eenmaal in de discman en thuis op een wat minder bescheiden volume valt dat vies tegen. Dan blijkt de Turkse muzikant Cenk Eroglu erin geslaagd te zijn een album op te nemen waarbij de zang klinkt alsof die ingezongen is door een robot en het overige instrumentarium verschrikkelijk murw gebeukt is in de mix – de tijd van Hysteria ligt toch al ver achter ons? Ik snap het dan ook niet helemaal dat Eroglu, zoon van een begenadigd Turkse dirigent en jazzpianist, het voor elkaar gekregen heeft om mensen als Pat Mastelotto, Rod Morgenstein en Kip Winger voor zijn karretje te spannen. Toch niet de minste namen. En dan vinden ze het blijkbaar óók nog prima dat hij hun kunsten verneukt. Want Eroglu’s poging om een mix te maken tussen hardrock en elektronische muziek, westerse en oosterse invloeden, strandt door dat gekloot in de studio volkomen. Terwijl in beginsel de nummers misschien niet eens zo slecht zijn. Ik hoorde er zo met een half oor luisteren wel wat in. Nu slaat hij echter gewoon in veel nummers steeds net de plank mis die bands als VAST, Nine Inch Nails en Filter wel weten te raken. En dat met een drummer van het type Pat Mastelotto aan boord. Urgh!
mij=Frontiers / Rough Trade