Yamantaka // Sonic Titan noemen ze zich, met twee slashes, ja. En alsof dat nog niet pretentieus genoeg is, komen ze met de tekst ‘Yamantaka // Sonic Titan are a psychedelic noh-wave opera group fusing noise, metal, pop and folk music into a multidisciplinary hyper-orientalist cesspool of ‘east’ meets ‘west’ culture clash in giant monochrome paper sets’. Hal-lo zeg! En toch, die monochrome paper sets blijken gewoon te bestaan. Ruby Kato Attwood en Alaska B, de twee Canadese dames met Orientaalse roots die Yamantaka // Sonic Titan ooit begonnen, maken ook muziektheater met – inderdaad – enorme papieren decors. De rest van het gezelschap omvat ook de technici en een Indiegogo-crowdfunding voor een game(!) mislukte, maar het is duidelijk, dit is veel meer dan een bandje. Uzu is hun tweede album en inderdaad, je moet er even voor gaan zitten. Het begint heel braaf met engelachtige zang in de mooie pianoballad “Atalanta”. Voor de volgende track, “Whalesong”, worden synthesizers en overstuurde gitaren tevoorschijn gehaald en zit je in de arty, experimentele spacerock die representatief is voor de rest van de plaat. Wat ze er niet van weerhoudt soms flink up-tempo van leer te trekken, zoals in “Hall Of Mirrors”. Dat is bijna een verspacete punksong. Her en der is de productie wat schel en klinkt het dan ook wat rommeliger dan je misschien zou willen. Na drie kwartier moet ik concluderen dat het, ondanks de afwisseling, mijn aandacht niet helemaal kan vasthouden. Ze hebben een rockshow zonder theater en een complete show met theater, decors en wat dies meer zij. Die laatste zou ik wel willen zien, als album vliegt het mij iets te veel alle kanten op, ondanks zeer geslaagde momenten.
mij=ATP