Yeasayer – Odd Blood

Het is wekenlang geen weer geweest om iets zinnigs op papier te zetten over Odd Blood. Depressief weer, wat tegenvallende ervaringen in de privésfeer en het leek wel of ik daardoor iets miste. Ik kon me niet focussen en als je niet aandachtig aan het luisteren bent, vergeet je eigenlijk dát je aan het luisteren bent. En ik weet toch dat ik Yeasayer tekort doe als ik het degradeer tot achtergrondmuziek die het in de supermarkt goed zou doen. Want ik hoor op de radio dat Jan Smeets zelfs de moeite neemt om ongeveer te achterhalen hoe je de bandnaam uitspreekt, en dat is toch wel een unicum. ‘Jiesiejer, ze gaan het helemaal worden op Pinkpop.’ En inderdaad, de zon begint door te komen, ik heb de volumeknop van de stereo weer gevonden en dat doet de muziek wel goed. Er zitten wel wat nummertjes bij die bijna klinken als een Timbaland-nummer met een op een andere manier vervormde stem. Iets teveel R&B-achtigheid, iets te weinig inhoud. Op openingstrack “The Children” pakt die stemvervormer wel erg goed uit. Bijna duister en een beetje dreigend. “Mondegreen” klinkt daarentegen weer bijna als een Talking Heads-interpretatie met een dwingend streng en strak ritme, dat weer volledig wordt losgelaten op het zweverige “I Remember”. Je moet er dus je best voor doen, maar dan hoor je dat Yeasayer zich weinig aantrekt van stijlen, van alles door elkaar mengt. Maar ze slagen er wel om liedjes bijna naadloos in elkaar over te laten gaan, dat mengen is dus behoorlijk subtiel. Zo wordt Odd Blood een heel aardig luisterplaatje, dat het op dansvloeren en op festivals nog een heel stuk beter zal doen dan in de huiskamer.

mij=Secretly Canadian / Konkurrent