Het kakelverse label Front & Follow vist nieuwe namen op uit de Britse indie-underground en brengt ze op bescheiden schaal uit. Allen in ambachtelijke verpakking met een ‘patch’ als hoesje. (Ik kan maar niet op ‘t Nederlandse woord komen voor zo’n embleem waarmee je ook een gat in een kinderbroek kan “dichten”) Yonokiero is een duo uit Nottingham, voorheen spelend in hardere bands maar hier op de folky toer. Blue Apples opent slim met de beste akoestische gitaarballade die het album te bieden heeft. “Sumimasen” kent fraaie synthaccenten en fragiel gezongen regels als ‘you’re so proud of being alone, no one’s gonna take you home’. Het heeft een vibe die je ook vaak bij de Volkoren-familie van at the close of every day aantreft, een vergelijking die zich nog sterker opdringt in “Casey Jnr.” Als Yonokiero het tempo wat opvoert, wat gelukkig niet al te vaak gebeurt, krijgt de plaat wat dufs. Indierock uit de jaren ’90, niks mis mee, maar hier vind ik ‘t erg passé klinken. Alleen de knotsgekke speelgoedmondharmonica-solo in “Hey, Now” kan me bekoren. Het grootste struikelblok voor Blue Apples is uiteindelijk de speelduur. Hoewel die met 43 minuten vrij kort is, lijkt het album wel drie uur te duren. Stroperig! Als men dan in “Rewound” dan ook nog noisy uit de hoek probeert te komen, heb ik ‘t wel gehad. Zulke toeren moet je eerst afdwingen. Waren ze er maar mee opgehouden na “”Angry Promoter”, nog maar weer ‘ns een ballad, waar het duo aansluiting vindt bij de ook alweer lang vergane Quiet is the New Loud-movement van de Kings of Convenience.
mij=Front & Follow / Import