2001. Het was mijn tweede Lowlands en volgens mij de eerste met een openluchtpodium. De eerste band van de vrijdag op dat podium was Zebrahead. Nog helemaal fris stond ik vooraan de longen uit mijn lijf te brullen. “Playmate of the Year” was net een hit. Geweldig vond ik. We zijn zeven jaar verder en Zebrahead brengt met Phoenix album nummer vier uit. Originele zanger Justin Mauriello is er sinds 2004 niet meer bij, zijn honneurs worden waargenomen door Matty Lewis. Het is dat het in de biografie staat, ik had het verschil eerlijk waar niet gehoord. De rappert is nog wel altijd dezelfde. Ook muzikaal is er werkelijk niets veranderd bij deze Californische rapcore-punkers. Radiovriendelijke poppunk, verouderde raps, voorzichtige ska-invloeden en vooral veel zoete koortjes. De band snakt naar een hit. En die staat niet op deze plaat. Helaas, missie gefaald. Nummers als “The Junkie And The Halo” en “Too Wrongs Don’t Make A Right” zullen het best goed doen tijdens liveshows, maar als ze op 5 november in Tilburg spelen – als voorprogramma van die andere hoogvliegers Simple Plan – zal het gros van het publiek bidden en smeken om dat ene nummer. Wedden dat het drie minuten feest wordt?
mij=Steamhammer / SPV / CNR
true true, maar heel veel bands hebben een underground leven en kunnen het best zonder de hits…niet iedereen hoeft op de voorgrond in de popwereld, soms juist zelfs beter van niet…
daardoor word het te poppy, en afhankelijk van hoe je luistert, zelf gitaar spelende is juist playmate of the year een van de mindere composities. Naar mijn mening hebben ze ook helemaal geen hit nodig om goed en/of groot te zijn en fans te hebben.
maarja, iedereen zijn eigen mening uiteraard. Mijn favo album blijft Broadcast to the World
(en ja, ik ben idd een grote zebrahead fan)
Album nummer 4? Is dit niet album nummer 8 ofzo?