Zico Chain klinkt ondanks de Britse roots erg Amerikaans. Niet in de zin dat het allemaal gladjes geproduceerd is. Integendeel, het gaat er op The Devil In Your Heart soms behoorlijk heftig aan toe, vooral bij de zang van Chris Glithero. Ze zijn in compositorische zin erg Amerikaans: de songs duren allemaal een minuutje of drie, vier, binnen enkele maten zit je compleet in een catchy en uiterst meezingbare song en de refreinen – met koortjes – smeken erom meegebruld te worden. Dat is een categorie songs waar ik eerlijk gezegd al snel verveeld van raak. Logisch, want emo, nu-metal en poppunk zijn meer gericht op puisterige pubers dan op grijzende heren van middelbare leeftijd. Dat neemt niet weg dat Zico Chain er in elk geval in is geslaagd een paar keer mijn aandacht te trekken. Bijvoorbeeld door strijkers te gebruiken in “Mercury Gift” en “More Than Life”. Door ook op tijd eens terug te schakelen in snelheid of volume. Of door er, zoals bij “I Am The Silence”, een paar keer heerlijk punky stukken doorheen te gooien. Met net even iets meer punkattitude erin op de rest van het album hadden ze zelfs mij over de streep kunnen trekken. Is dit dan een album dat ik lang blijf draaien? Ik betwijfel het. Maar ik hoor dan ook niet bij de doelgroep. Binnen die doelgroep zal Zico Chain best aardig scoren, vermoed ik zo.
mij=Suburban
4 reacties