Op 8 september 2012 was het precies twintig jaar geleden dat Sweet Oblivion van Screaming Trees uitkwam. Ik had jaren eerder kennisgemaakt met Screaming Trees en Mark Lanegan via een mailorder van SST en bestelde nietsvermoedend Invisible Lantern. Daarop stond het zeer ontroerende “Grey Diamond Desert”. Toen de grunge kwam opzetten en Screaming Trees als voorprogramma in het Noorderligt Alice In Chains compleet van het podium speelde was ik verkocht. Hoe fantastisch waren de vocalen van Lanegan, de gitaarlijnen van de dikke broertjes Connor en de intense intervallen? Je hoorde dat er weer leven zat in een bijna uitgestorven genre. Drummer Janosch Rathmer van Long Distance Calling heeft een voorliefde voor swampblues uit de Mississippi-delta. Samen met zanger-gitarist Nick van Delft legt hij een link tussen de Britse hardrock, rock van Thin Lizzy en de Texaanse krachten van ZZ Top. Da’s dus niet nieuw. Lanegan deed twintig jaar geleden exact hetzelfde. Maar dat Zodiac doorheeft dat deze kruisbestuiving nog steeds een maximale uitwerking heeft op een groot publiek, dat moge duidelijk zijn. Sterker nog, een type als John Garcia van Kyuss is door een dergelijke mix van stijlen zo’n groot zanger geworden. Zodiac heeft met A Bit Of Devil heel wat muzikanten opnieuw aan het werk en aan het denken gezet. Door deze plaat krijg je weer zin om zelf de gitaar op te pakken en een bandje te formeren. Absoluut een wereldplaat! Net als die Screaming Trees-plaat van twintig jaar geleden.
mij=Honest Hound/Suburban
4 reacties