Er is veel op de muziekindustrie aan te merken, en dat geld vaak een grotere rol speelt dan kunst staat zeker in deze tijd als een paal boven water. Maar dat het zo’n 35 jaar geleden ook al niet best gesteld was met de integriteit van sommige platenmaatschappijen bewijst een cd als Zoldar & Clark. Want die band bestaat niet eens, dat is eigenlijk de progressieve rockband Jasper Wrath. De platenmaatschappij had een slimme constructie bedacht, waarin via een dochteronderneming in zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk albums werden uitgebracht, om ze vervolgens als ‘onverkoopbaar’ op te geven aan de belastingen en zo het hoofdlabel financieel boven water te houden. ‘Tax scam releases’ heten dat soort platen, en het bizarre is dat ze meestal zonder medeweten van de artiest zijn uitgebracht. Gewoon wat demo-opnames opduikelen, een goedkoop hoesje er omheen, weinig tot geen credits op de hoes en dumpen maar. Of gewoon op zolder opslaan. Dat doe je natuurlijk niet met het beste materiaal dat je artiesten hebben opgenomen, en zodoende zijn veel van deze platen de moeite van het luisteren niet waard. Hier ligt dat echter anders. Zoldar & Clark laat een fris en complex geluid horen, bij vlagen uiterst experimenteel en ongepolijst, maar op vele andere momenten van eenzelfde niveau als bijvoorbeeld Yes uit dezelfde periode. Ik kreeg bij het beluisteren toch al de indruk dat het vroege oeuvre van Yes als blauwdruk is genomen voor deze muziek. Zonder het simpel te kopiëren trouwens. Een echte hoogvlieger is het niet, daarvoor is het demo-gehalte nèt iets te hoog. Maar het verhaal achter de muziek is even charmant als onthutsend, en het is goed dat deze bijzondere progressieve rock uit de zeventiger jaren nu op waarde geschat kan worden. En die waarde is wat mij betreft zeker aanwezig. Wat een geweldige ontdekking!
mij=Erebus / Import