Dit is zo’n fijne synthpopband waarvan ik alle drie albums op cd heb gekocht. In een vorige recensie heb ik uitgelegd waarom. Maar bij deze vierde sta ik dan toch ernstig te twijfelen of ik er 16 euro voor ga aftikken. Het grote probleem is dat er geen single opstaat die ik opnieuw blijf aanzetten. “Nothing in the World” komt nog het meest in de buurt, en de melancholieke Air-achtige ballad “Waterfall Into The Fire” is ook toepasselijk herfstig, maar ja, Zoot Woman kan eigenlijk veel beter. Productioneel en muzikaal is er weinig mis met Star Climbing, maar het had ergens wat spannender gekund. Alleen al voor de hoes, met een vierkante zeepbel, is gewoon niet echt moeite gedaan. Terwijl er wel wat vaart nodig is. Deze band is nu 13 jaar bezig en moet eens met zijn tijd mee, willen ze niet eindigen als een levende hommage aan Human League en Electric Light Orchestra. Er is dan ook wel iets veranderd. Op Twitter schreef iemand al dat Star Climbing hun EDM-plaat is geworden. Die omschrijving is overdreven, al zoemen, pompen en fonkelen “The Stars Are Bright” en “Don’t Tear Yourself Apart” als op een Chemical Brothers-album. Stijlvol, maar niet uniek. Ook klinken her en der autotune-achtige effectjes, en heeft “Chemistry” een wel heel lekkere spacy brug. Daarmee zijn de belangrijkste nieuwe vondsten van de band wel genoemd. Nog steeds is Zoot Woman een prima band en luister ik nog steeds erg graag naar de stem van Stuart Price, maar eigenlijk had ik er wat meer van verwacht. En echt, waarom noem je een nummer “Have We Lost That Loving Feeling”?
mij=Embassy One / ZWR