En zo is het. Aleksander Prechtl geeft onomwonden in zijn bio aan dat hij het allemaal makkelijker en minder ingewikkeld wilde maken dan bij zijn vorige hardcore-oefeningen met Rice, Battleship en Prsms. Hij liet de San Francisco Bay Area voor wat het was en startte in Brooklyn, New York, samen met Daniel Martens, Jeremy Scott en Julian Benett Holmes het post-garage-collectief Zulus. Zulus is New York. Aan de ene kant klinkt de band als Velvet Underground en aan de andere kant is Prechtl geobsedeerd door het geluid van Jon Spencer in Pussy Galore en Blues Explosion. En natuurlijk, want het is tenslotte Aleksander, kan hij het niet laten om als een schizofrene Johnny Rotten al galmend te tieren over wat er allemaal mis is in de wereld. Bij elkaar een broeierig geheel dat smerig is als Penthouse, energiek als Chrome Cranks en lijzig als The Jesus And Mary Chain. Een complete cd lang. Heerlijk als muzikanten zelf hun eigen tekortkomingen kennen en weten op welke eigen krachten ze moeten varen. Heerlijk gewoon, al mag de productie de volgende keer wel iets minder vuig en gruizig. Ik weet hoe een doortrekkend toilet bij de buren klinkt, dat hoef ik niet op een geluidsdrager te hebben.
mij=Aagoo
4 reacties