Takkeherrie. Ik weet zeker dat menigeen dit als de File Under onder zijn stukje zou zetten. En inderdaad, dat maakt Zun Zun Egui ook. Het is echter wel takkeherrie waar je je echt even aan moet overgeven (al zal het bij ander letterlijk overgeven zijn), want het viertal presenteert een niet alledaags brouwsel aan stijlen zoals afrofunk, noise, blues en hardrock. Zun Zun Egui is niet zo exotisch als de bandnaam klinkt, want de band komt uit het Britse Bristol. Ze ontstond in de undergroundscene waar de leden muziekavonden organiseerden en uiteindelijk een band vormden, waarvan Katang de debuutplaat is. Fans van de oude Peppers zouden eens moeten luisteren, want waar de Amerikanen inmiddels mainstream zijn, daar heeft Zun Zun Egui nog al die rauwe randjes. Of fans van The Ex, om maar eens een Nederlandse undergroundband te noemen. Het album zakt tegen het eind wat in, alsof ze zelf even tot rust moeten komen. Het album had wat mij betreft dan ook wel met een paar nummers ingekort mogen worden, hetgeen met een lengte van ruim 46 minuten best had gekund. Ik denk echter dat als ze op het podium rustig beginnen om uiteindelijk tot een explosie van geluid te komen, ze daar zeker zieltjes gaan winnen.
mij=Bella Union
4 reacties