zZz – The sound of zZz

Ik sjok naar het koffiezetapparaat dat in een hok verderop in de gang staat voor mijn zoveelste portie van de dag. Dubbele portie, extra sterk, klontje suiker, wolkje melkpoeder. Ik sjok terug. Aangekomen bij mijn kamer waar ik nog steeds alleen zit is de deur dicht. Ik weet zeker dat ik dat niet gedaan had. Door het sleutelgat waar geen slot in zit klinkt harde muziek. Ik weet zeker dat ik het volume niet zover opgevoerd had. De cd heb ik wel zelf opgezet: zZz‘s langverwachte debuut The Sound of zZz. Ik doe de deur open. Achter mijn bureau zit een collega. Hij zit te neuzen in de stapel cd’s op mijn bureau. Ondertussen hij met zijn hoofd te knikken en zijn voet te tappen op de maat van zZz. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin. “Cool hè”, zeg ik. Hij kijkt op. “Ja man, dit is vet!” Het is raar een dikke veertiger dit te horen zeggen. “Alsof ze Jim Morrison opgegraven hebben in Parijs, gebakken hebben in oud bakvet in een smoezelige cafetaria en hij in zijn krokante korstje nu opgebaard ligt midden in een kerk die gesloopt moet worden, maar wonder boven wonder toch nog kan zingen. Ondertussen ramt de organist voor de laatste keer op het toch al half vergane orgel en zorgt het opgejutte publiek voor machinale beats door in de maat de banken te slopen alsof het de Oude Galgenwaard is”. Hij kijkt me verbaasd aan. “Hoe kom je daar nou weer bij?”, vraagt hij. “Ik heb geen idee”, zeg ik, “Dit beeld spookt al dagen door mijn hoofd”. Ik neem een slok koffie en ga weer werken.

mij=Excelsior