Ooit had ik wilde (en meer) haren. Begin jaren 90 kon het me eigenlijk niet bruut genoeg zijn qua muziek. Ik wil me de meeste namen eigenlijk niet eens meer kunnen herinneren van de bands die de oordoppies van mijn walkman opbliezen in die tijd. De meest van die bands ben ik al lang uit het oog verloren. Zij bleven meestal hun brute muziek maken of werden opgedoekt.Sommigen gingen zelfs door. Ik ging verder met mijn eigen ding en verbrede wel mijn horizons. Vier bands uit die tijd ben ik echter wel blijven volgen omdat ze zich bleven ontwikkelen. The Gathering husselde wat met zanger(es)s(en) en vond evenwicht na het binnenhalen van Anneke van Giersbergen. Anathema en My Dying Bride ontwikkelden zich ook tot bands met een duidelijk eigen progressieve sound. En dan is er nog één over: Paradise Lost. Deze band heeft misschien wel het meest tegen de haren van hun oorspronkelijke fans ingestreken. De eerste CD Lost Paradise bepaalde zo ongeveer in haar eentje de contouren van de jaren-90 Doom/Death-metal. Geen enkele plaat die ze na dit debuut uitbrachten was in hetzelfde hokje te drukken als een voorganger. Vanaf Icon ging zanger Nick Holmes zelf zingen! Zijn zangstem bleek ergens in het straatje van James Hetfield te liggen waarbij aangetekend dat Holmes het een stuk beter doet dan Hetfield. Icon was ook het hoogtepunt in de jaren 90 van Paradise Lost. Na opvolger Draconium Times Leek het op One Second en (vooral) Host wel of Paradise Lost meer op Depeche Mode wilde lijken dan op een metalband. Vooral de fans van het eerste uur haakten en masse af. Nu is er Symbol of Life en WOW they’re back! Voor het eerst grijpt de band terug naar het verleden en keert terug naar de tijd tussen Draconium Times en One Second. Zonder een kopie van zichzelf de worden zet Paradise Lost zich terug op de ***-kaart [voor *** mag je zelf weten wat je invult: metal, rock whatever]. Op Symbol of Life rockt de band als in haar beste tijd. Gebruikt smaakvol samples, Greg Mackintosh gitaren klinken vol en goed strak en Nick Holmes maakt nog eens pijnlijk duidelijk wat er mis is met de vocalen van de populaire nu-metal jongensbandjes zoals Linking Park. De man zingt zich de ballen uit zijn broek! Grote kans dat de de single Erased met de mij onbekende Joanna Stevens op back-vocals nog een hitje wordt ook. Is het niet hier dan is het wel bij onze oosterburen. Op de ltd-Edition staat ook nog eens een twee smaakvolle covers: Smalltown Boy van Bronski Beat(!) en Xavier van Dead Can Dance. Wat wil een mens nog meer?
File: Paradise Lost – Symbol of Life
File Under: Studie-materiaal voor Nu-metal-bands