Rounder
Bluegrass, het is niet echt mijn pakkie aan. Voor Alison Krauss maak ik echter een uitzondering, op de een of andere manier vind ik dat wel te genieten. Het is, denk ik, de meer pop-achtige opzet van de liedjes is in combinatie met de zuivere (niet snikkende) stem van haar en een superieure band in de vorm van Union Station die het voor mij genietbaar maakt. Deels genietbaar is misschien beter, want met haar dubbele live-plaat heb ik wel een probleem. Ik heb zowieso al niet echt wat met live-platen, al moet ik toegeven dat de uitvoeringen van tracks als “Let Me Touch You For Awhile”, “Lucky One” op deze plaat wel meer leven en warmer aanvoelen dan op de studioplaat ‘New Favourite’, maar niet alles koek en ei op deze plaat. Op niet alle tracks zingt Alison namelijk. Op sommige tracks zingen namelijk ook de heren van Union Station of, erger, zingt niemand. Dat zijn de songs waarin ik afhaak.Vooral bij die instrumentale nummers, die vast wel heel goed in elkaar zullen zitten, doen me skippen naar de volgende tracks. Bij de herenzang zie ik dansende cowboys voor me, maar die kan ik bij tijd en wijle nog wel aanhoren. Handigste is echter om de CD-speler zo te programmeren dat je alleen Alison hoort zingen en geen last hebt van deze tracks. Dan heb je een mooi plaatje.
File: Alison Krauss & Union Station – Live
File Under: Drie delen, twee skippen-Country