Keith Caputo – Perfect Little Monsters

In 2000 bracht ex-Life Of Agony-zanger Keift Caputo ‘Died Laughin’ uit , wat ik zelf één van de leukste plaatjes vond van dat jaar. Na die tijd verscheen er van de in veel in Nederland verblijvende zanger nog ‘Died Laughin Pure’ met veelal akoestische uitvoeringen van de songs van ‘Died Laughin’. Daarna bleef het op platengebied akelig stil rond Keith. Privé ging het allemaal wat minder. Zijn vader overleed vorig jaar aan het overdosis en Caputo trok daarna terug naar Amerika om daar te doen wat hij het liefste doet: optreden.Tot verrassing van velen gaat hij zelfs weer met Life Of Agony in New York. Ik was een beetje bang dat daardoor er nooit meer een waardige opvolger zou komen van ‘Died Laughin’. Blijkt (gelukkig) niet zo te zijn, want nu is er ‘Perfect Little Monsters’. Geen full album, maar een EP met 8 songs, waarvan je de laatste nauwelijks een song kunt noemen want is beetje gepiel met toetsen en tv-geluiden. De EP is een stuk soberder geproduceerd dan de CD. Ik dacht zelfs eerst dat ik naar een andere band zat te luisteren dan Caputo. Heel minimaal en (beetje te dof) geproduceerd. Het past ook wel bij de ietwat lome songs die de EP bevat. De eerste twee tracks (‘Charade’ en ‘Solar Plexus’) zijn ronduit traag en het kost meerdere draaibeurten om te gaan waarderen dat de stem van Caputo verder naar achteren gemixed staat dan op ‘Died Laughing’. In ‘Solar Plexus’ klinkt Caputo op een bepaald moment als Gordon Downie van the Tragically Hip als hij aan het dichten slaat, met van die rare tekstflarden. Helaas raakt ‘Perfect Litte Monsters’ me eigenlijk nergens zoals ‘Died Laughing’ dat wel deed en dat is jammer. Waar ‘Died Laughing’ een dikke acht scoorde moet deze EP het doen met een klein zesje. Niet zo perfect als de titel suggereert dus.