Het is 1991, je gaat op kamers. In die tijd koop je vlak na elkaar twee platen: Badmotorfinger en Ten. Platen die een onuitwisbare indruk maken op je en een startpunt zijn van een nieuw era in je leven. Twee mijlpalen. Je kunt daarna twee dingen doen: de bands blind blijven volgen en adoreren òf kritisch (en gefrustreerd) zijn omdat deze bands je nooit meer raken op de manier zoals ze je deze eerste keer raken. The first cut is the deepest zeg maar.Niet dat je een keuze hebt tussen die twee. Zoiets gebeurt je gewoon volgens mij. Bij mij gebeurde dus in beide gevallen het tweede. Ik bleef trouw de platen kopen, maar was eigenlijk elke keer weer teleurgesteld in het resultaat. Nooit weer raakten beide bands me zoals ze dat deden bij mijn kennismaking met hen. En toch bleef ik de CDs kopen. Bij Soundgarden loste het probleem zichzelf op. Zij gingen uit elkaar. Cornell ging solo en maakte nog wel een aardige plaat, maar de emoties die Badmotorfinger losmaakte, dat lukte nooit meer. Ook niet nu hij in Audioslave zit overigens. Daarom heb ik eigenlijk wel met Pearl Jam te doen. Hoe stinkend hun best ze ook zullen (blijven) doen, ik vrees dat ze nooit meer die eerste plaat zullen overtreffen en mij weer zo zullen raken. Ook niet met Riot Act en zeker niet als je met een singeltje begint die zelfs aanleiding is om deze weblog op te starten. Want zeg nou zelf, “I Am Mine” is toch gewoon een zeurnummer? Ok, ok de rest van de plaat klinkt beter dan de (zo goed als) bloedeloze rommel die ze op hun laatste studioplaten maakten, maar haalt het gewoon nergens het niveau van “Once”, “Alive”, “Black”, “Jeremy” of “Even Flow” om maar eens een paar tracks te noemen van Ten die een diepe indruk maakten op mij. Mensen die niet zo ‘fan’ zijn/waren van Pearl Jam zullen dit een prima rock plaat vinden, maar daar doe ik het niet voor…. Voor de grap zette ik na veelvuldig draaien van Riot Act nog een keer Ten op en toen werd me weer goed duidelijk wat Pearl Jam imho het beste had kunnen doen: stoppen.
File: Pearl Jam – Riot Act
File Under: Stop Rock
I am mine een zeurnummer?
Ten is mijn favoriete album die tot nu toe gemaakt is
9als ik ga nadenken komen er heel veel albums bij maar ten is de eerste die in me opkomt) en het is dus waar dat ten heel goed is, maar pearl jam zijn geen muzikanten meer het zijn meer kunstenaars ze denken namelijk zo ruim en dat merk je aan hun nummers dat kan je niet ontkennen ,ze kunnen het niveau zo halen maar naar mijn mening willen ze dat niet…
en ik vind i am mine niet echt een zeurnummer… het heefd echt dikke indruk op mij gemaakt.
wat vind je eigelijk van superunknown van soundgarden??
Heb je het tegen mij? Ik vind Superunknown prima. Toen deed Cornell tenminste nog goede dingen.