Vitesse – You Win Again, Gravity!

Bij Vitesse zullen de ouderen onder ons vooral denken aan de groep van de zingende drummer Herman van Boeijen die in de jaren 80 grote hits had met “Rosalyn” en “Good Lookin”. De jongeren zonder ballast uit die tijd zullen hooguit denken aan een voetbalclub uit Arnhem. Schrik niet! Van Boeijen heeft niet besloten tot een reünie en de voetbalclub heeft niet á la Nottingham Forrest een plaat opgenomen om wat aan de financiële zorgen te doen. Het gaat hier over geen van beiden. Waar het wel over gaat? Het gaat hier over het Amerikaanse Vitesse dat je op You Win Again, Gravity!” trakteert op een klein uur vol herinneringen aan de goede jaren 80 synth-pop. Er zijn er genoeg, die zullen gruwelen bij de gedachte dat er een band is die volmondig toegeeft beinvloed te zijn door Depeche Mode, OMD, New Order en de eerste platen van the Cure en dat ook nog eens op plaat aan je presenteert. Liefhebbers van deze bands zullen echter rode koontjes krijgen als ze You Win Again, Gravity! in hun CD-speler stoppen. Er had wel wat meer variatie in tempo gemogen wat mij betreft, maar het tempo was natuurlijk ook merendeels loom op platen uit die eerste helft van de jaren 80. Het is bijna eng hoe goed ze dit nadoen met analoge elektronica vermengd met slechts subtiele flarden gitaar. Zo eng dat je je af en toe afvraagt of je niet zit te luisteren naar een plaat die daadwerkelijk in 83 of 84 verschenen is, maar je nu pas voor het eerste hoort. Zo eng dus. Heerlijk als je er voor in de stemming bent, maar zit je te wachten op spannende vernieuwende muziek, dan moet je toch een deurtje verder gaan, want nieuwe geluiden toevoegen doet Vitesse niet. Maar goed, ik gruwel ook van mix-drankjes en drink mijn sterke drank liefst puur, dus zoveel hoeft daar niet mis mee te zijn. Oh ja. Dire Straits fans zullen zich verslikken in hun (eventuele mix-) drankjes als ze horen wat Vitesse doet met Dire Straits’ “Tunnel of Love”, als ze het uberhaupt al zullen herkennen!

File: Vitesse – You Win Again, Gravity!
File Under: OMD met Ian Curtis in een goede bui