Groot aan de andere kant van de plas, onbemind aan deze kant. Kort samengevat de carriere van John Mellencamp. Daar gaat Trouble No More ook niet veel verandering in brengen vrees ik. Wel ietwat onterecht. Want de plaat vol covers van bonte pluimage (van Wilson Picket tot Robert Johnson en ook nog één van Lucinda Williams), deels van een eigen saus voorzien en deels dicht bij het orgineel blijvend die Mellencamp opgenomen heeft is meer dan de moeite waard. Zeker in de kalere uitvoeringen van de covers zoals Robert Johnsons’ “Stones in My Passway”, met prachtig slide gitaarspel. Zijn uitvoering van “The End Of The World”, met zijn rasperige stemgeluid is ronduit prachtig. Door het veelal uitblijven van het grote “Boss” gebaar waar hij op zijn eigen platen nog wel eens last van heeft klinkt hij op zijn best, maar nog altijd overduidelijk als Mellencamp. Daardoor stiekem misschien wel beter dan op zijn laatste ‘eigen’ platen. Als je dan je eigen variant op “To Washington” opneemt en daarin een behoorlijke sneer uitdeelt naar de politiek in Amerika in het algemeen en Bush in het bijzonder kun je bij mij niet snel meer kapot.
File: John Mellencamp – Trouble No More
File Under: No More Classic Rock! Roots Rock!