Mensen die bij Killing Joke alleen denken aan “Love Like Blood” en uit een soort van vals jeugdsentiment hun nieuwe titelloze plaat gaan kopen zullen dit nog lang bezuren. Denk je bij Killing Joke ook aan “The Wait” van het debuutalbum, omdat je dat misschien kent van Metallica’s Garage Days EP, dan kun je deze cd met een gerust hart kopen. Goedemorgen/middag/avond wat dit blaast je speakers uit! Op de een of andere manier zijn de cd’s waar David Grohl aan meewerkt op dit moment allemaal meer dan de moeite waard. Of het nu de gein van Tenacious D is, de stoner van Queens of the Stone Age is of de stilte van Cat Power. En nu kan dus ook Killing Joke aan dit rijtje toegevoegd worden. Van “Death & Ressurection show” tot “The House That Pain Built” ramt Grohl de boel ongenadig strak aan elkaar en zorgt er voor dat jij strak van de adrenaline staat. Maar alleen van Grohl is Killing Joke, stiekem eigenlijk gewoon de godfather of Industrial, natuurlijk niet afhankelijk. Als je Jaz Coleman tekeer hoort gaan tegen de moderne (vooral westerse) maatschappij geloof je bijna niet dat Coleman óók nog dirigent is van symfonische orkesten en onder andere de orkestratie deed van het uitermate succesvolle Us And Them – Symphonic Pink Floyd en de themamuziek schreef voor de Olympische Spelen van Sydney. Verbazingwekkend gewoon. Wereldse man met een wereldplaat! En Metallica heeft weer wat om te coveren.
File: Killing Joke – Killing Joke
File Under: Voer voor jaarlijst