Hmm hmmm. Deed Andrew W.K. (short for: “White Killer” of “Women Kum” maar eigenlijk “Wilkes-Krier” naar zijn beide ouders) met zijn vorige plaat I Get Wet nog zijn uiterste best te shockeren met een aardig ranzige hoes waarop zijn kop aan gort geslagen leek, op the Wolf heeft hij een trendy baardje en kijkt hij je ietwat wantrouwend en waakzaam aan. Ik kijk wantrouwend terug, want ik vertrouw het niet helemaal. Net als op I Get Wet overspoelt WK je met zijn beukende pianoakkoordengebeuk met gitaargeweld en drums die óf overgeproduceerd zijn of uit een doosie komen, wat je na één keer luisteren meebrult. Aangenaam zou je zeggen, maar toch klopt er hier iets niet. Het klinkt allemaal teveel alsof producer Jim Steinman (Meatloaf) en Mutt Lange (Def Leppard Hysteria!) samen op zoek zijn gegaan naar een hedendaagse variant van de door hun geproduceerde succesacts volgens de formule:
Zoiets. Bij I Get Wet was ik nog overrompeld door de geluidsmuur, nu gaat het me te snel irriteren. Het blijft nog een beetje leuk doordat pompeuze albums als deze niet veel gemaakt worden. En dat is misschien maar goed ook.
File: Andrew WK – The Wolf
File Under: Minder van hetzelfde