Het lijkt af en toe wel dat met het korter worden van de tijd tussen het opkomen van de zon en de ondergang van de koperen ploert het aantal stemmige plaatjes als een gek toeneemt. Dat is misschien ook wel de meest geschikte tijd van het jaar voor dat soort plaatjes natuurlijk. Melancholisch, loom, beheerst, sober, minimalistisch in de tinten van de herfst met af en toe een straaltje zon. Schtimm past eng precies hierbij zul je concluderen als je Plays Mrakoslav Vragosh beluistert. De zonnestraal die in de nummers van tijd tot tijd door de wolken heen breekt is B. Het lijkt wel of al die Noorse zangeressen gezegend zijn met van die elfenachtige stemmen. B is misschien een rare naam, maar niet als je weet dat de rest van de band zich Æ, P en K noemt. Schtimm klinkt als Portishead zonder trip (alhoewel die in “The Hardcore Waving of Happyflags” en “Into” wel degelijk aanwezig is) en minder klagend maar levendiger dan Beth Gibbons solo. Als Æ zingt en begeleidt wordt door enkel cello en viool in “Flowers” doet hij wat denken aan Perry Blake op zijn eerste twee platen. We hebben hier in Europa zelfs het geluk dat de plaat nu pas hier uit komt, want dat levert ons mooi drie bonustracks op. Vorig jaar leverde White Birch een stemmige plaat af vanuit Noorwegen voor de herfst; dit jaar is Schtimm aan zet.
File: Schtimm – Plays Mrakoslav Vragosh
File Under: Stemmige indiepop voor de herfst