The Tangent – The Music That Died Alone

Hoe krijg ik het in godesnaam voor elkaar om mensen op het pad van te The Tangent zetten en ze te dwingen tot de aanschaf van dit meesterwerk zonder hele epistels, waar recensies van symfoalbums nogal eens naar neigen, te moeten schrijven? Hier breek ik nu al dagen mijn hoofd over. Ik vind namelijk dat the Tangent een breder publiek verdient dan alleen het ons-kent-ons symfopubliek. Is dit onmogelijk? De lezer hier rent, vrees ik, niet naar de winkel als ik zeg dat punkprogger Andy Tillison (Po90) het beste in hippyprogger Roine Stolt (Flowerkings) weet boven te brengen en dat zijn gitaarwerk zelden beter klonk dan op The Music That Died Alone? Toch is het zo! Hier kunnen al die gitaarbandjes nog een lesje van leren (en Stolt ook voor zijn volgende Flowerkings-CD) En dan het blaaswerk van David Jackson van van der Graaf Generator, dat echt geweldig past in het geheel? Ik vrees dat het u als lezer, allemaal geen ruk uitmaakt. Dat ‘Up-hill from Here’ een fantastisch gëengageerd staaltje voet op het gaspedaal is, interesseert u geen reet. Of dat “Cantermemorabilia” laat horen dat jazz ook hip kan swingen, zonder freaky en oubollig te klinken of bedoelt is als achtergrondmuzak? Het zal u, lieve lezer, allemaal worst wezen. En daar baal ik van, want u weet namelijk niet wat u nu mist.

File: The Tangent – The Music That Died Alone
File Under: Eén van de albums van het jaar, doe eens raar en waag de gok