Geen gelul, maar spelen. Danko Jones gaat recht op zijn doel af. Zijn tours door Europa zijn ware strooptochten. Elke bezoeker van zijn concerten windt hij om zijn vingers ongeacht geslacht, waar Danko er zelf geen twijfel over laat bestaan welk geslacht zijn voorkeur heeft. In slechts 34 minuten doet Jones met zijn strijdmakkers waar anderen een uur of meer voor uit zouden moeten trekken. Vol gas scheurt We Sweat Blood langs Monster Magnet (“Dance” is opzwepend en groovy als Dave Wyndorf in zijn beste dagen), toont zich een volwaardige opvolger van wijlen Phil Lynnot (let ook eens op hoeveel het logo op de hoes lijkt op dat van Thin Lizzy) in onder andere “I love living in the city” en “Strut”, opvallend hoeveel zijn stem dezelfde soul heeft als deze rockdode. En dan citeert hij ook nog eens onbeschaamd uit Aerosmiths’ “Walk This Way” (‘I was a high school loser, never made it with a lady’ in “Heartbreak’s a blessing”) en doet hij je mijmerend terugdenken aan de goede tijd van Anthrax in “Wait a minute”) . Misschien is het maar goed dat dit allemaal gebeurt met de intensiteit van Henry Rollins waardoor hij ook jou je voordat je er erg in hebt om zijn vinger gewonden heeft. Zo krijg je nooit de kans om je te storen aan al die bronnen van energie die hij aanboort en heb je geen moment om je af te vragen of Danko Jones ook nog iets aan diepgang te bieden zou kunnen hebben. Gelikt en overdonderend gaan prima hand in hand, dat blijkt maar weer drommels goed op We Sweat Blood.
File: Danko Jones – We Sweat Blood
File Under: Bloed Zweet & Rock and Roll