Six Degrees of Inner Turbulence, de vorige Dream Theater vond ik echt onluisterbaar. Ik had dat kreng blind aangeschaft, dat doet deze gek met elke DT CD die uit komt, maar bij elke draaibeurt beukte de koppijn weer keihard op mijn slapen. Na een week verdween de CD in de kast en daar is dat kelereding ook niet meer uit gekomen sindsdien. Ik was dan ook een beetje huiverig om te horen dat er met Train of Thoughts nu al weer een nieuwe Dream Theater in de maak was. Na een kleine week Train of Thoughts, ookal is deze over de gehele plaat gemeten harder, is de hoofdpijn echter nog niet teruggekomen, dat kan dus slechter. Toch vervalt Dream Theater ook nu af en toe weer in nodeloos technisch gepruts. Vooral gitarist Petrucci lijkt af en toe een wedstrijdje zoveel mogelijk noten op de vierkante centimeter af te werken en dat is wat mij betreft helemaal nergens goed voor. Daardoor wordt bassist John Myung ook nog wel eens teveel naar achter gedrukt in de productie. Mike Portnoy geselt ouderwets de vellen van zijn drumkit, maar lijkt toch wel iets geleerd te hebben van zijn werk met Transatlantic en Neal Morse want het klinkt wel iets beheerster wat hij aflevert. Toch blijf ik erbij dat Dream Theater op zijn best klinkt als ze wat meer gas terugnemen. Ze zijn gewoon niet geschikt als (pure) metalband. Daar zijn het teveel freaks voor en dan verzandt het in notendiarree. Zo opent “As I Am” op een manier die je doet denken aan Metallica en daarom is “This Dying Soul” ook het beste nummer van het album. Nadat in de eerste minuut de heren stoom afgeblazen hebben ontspint zich een deel nummer dat bij tijd en wijle doet denken aan Tool, met uiteindelijk toch weer een deel gepriegel en dat is zonde, maar zal de echte progmetalmens als muziek in de oren klinken.
File: Dream Theater – Train of Thought
File Under: Progmetal