Je eigen instrumenten maken is geen garantie voor succes, maar in het merendeel van de gevallen geeft het vaak wel aan dat een band net dat sprankje extra creativiteit heeft dat er voor zorgt dat ze een eigen geluid krijgen dat ze onderscheid van andere bands. In Nederland is de Kuttepiel (hoe briljant kan de naam van een instrument zijn) van Pigmeat daarvan een sprekend voorbeeld. IJsland heeft ook zo’n thuisknutselaar: Eberg. Hij heeft de Eharp in elkaar gefröbeld en gebruikt deze volop op zijn debuut-CD Plastic Lions. Rond het geluid van deze elektrisch versterkte en besnaarde kleerhanger bouwt Eberg zijn kleine kunstwerkjes van electropop op. Soms, zeker als Eberg bijgestaan wordt door gezoete vrouwenzang (“I Cannot Ask You To Live In A Flat” , doet hij je denken aan een bevroren Air of een minder atmosferische Goldfrapp, maar net zo gemakkelijk zijn tovert hij Notwist (“Smoker In A Film”) uit je speakers of een Beck on electro (“Stupid Happy Song”). En met een beetje goede wil kun je er ook nog Radiohead in horen. Plactic Lions is dan vooral ook een gevarieerde plaat. Waar andere bands in een stijl blijven hangen weet deze grillige plaat zo af te wisselen dat ie me blijft boeien, dan weer met gitaar, dan weer zonder vocalen, maar altijd de eharp.
File: Eberg – Plastic Lions
File Under: electrofröbelpop