Tijd stil laten staan. Dat kan natuurlijk niet, al zouden sommigen het wel graag willen. Tijd irrelevant en een dimensieloos maken bij live-concerten is ook weinigen gegeven. Duurde dat concert nu een uur? Was het twee uur? Of maar dertig minuten? Explosions in the Sky bevroor de tijd tijdens hun concert in Ekko vorig jaar. Het enige wat ik wist was dat het later was na afloop, maar hoeveel? Geen idee. Het zat’em ook wel in de opbouw van de avond, die goed opende met We vs. Death, beter werd door Lawn en tijdloos werd door het intense optreden van EitS. Die intensiteit op plaat vastleggen kan gewoonweg bijna niet. Toch weet EitS je wel degelijk te raken op hun derde (als je het eigen beheer uitgebrachte How Strange, Innocence ook meerekent) Cd, This Earth Is Not A Cold Dead Place. De manier waarop de muziek in je hoofd om gezet wordt in beelden terwijl je deze beluistert is bijna eng. Bij “First Breath After Coma” zie je ook daadwerkelijk iemand voor je liggen die ontwaakt uit een coma (inclusief die naar gitaar vertaalde beklemmende piepjes van de hartmonitoren) en bij “Six Days At The Bottom Of The Ocean” voel je de angst van de bemanningsleden van de verdonken Koersk groeien als de hoeveelheid zuurstof in hun onderzeeër afneemt. Razend knap. De overgangen van gedempt naar bruut zijn op This Earth… zijn misschien wat minder pardoes dan op voorganger Those Who Tell The Truth…, maar daardoor krijgen de door elkaar lopende uitgesponnen gitaarlijnen wel meer rust om te groeien en je te raken. Ken je één moment van zwakte tijdens het ontroerende afsluiter “Your Hand In Mine” dan zal zelfs de ruwste bolster breken en zijn blanke pit tonen. This Earth Is Not A Cold Dead Place because you are listening.
File: Explosions in the Sky – This Earth Is Not A Cold Dead Place
File Under: Voer voor jaarlijsten