Hieperdepiep, hoera! De vlag kan bijna uit! De slingers in de lucht. 1 maart 2004 is het precies 50 jaar geleden dat de Verenigde Staten het nodig vonden om de grootste bom die ze ooit gemaakt hadden te testen op Bikini Atoll. De Bravo Hydrogen Bomb Test. En dat natuurlijk allemaal For The Goodness of Mankind. Voorwaar reden voor een feestje! Nou, niet echt dus. Doe mij dan maar het debuutalbum van de band Bikini Atoll, Moratoria. Dat is meer reden voor een feestje. Het viertal Londenaren met zanger/gitarist Joe Gideon als somber praatzingend middelpunt, presteert het om een gedegen eigen geluid neer te zetten op deze plaat. Post-rock wordt gemixt met invloeden van U2 en An Emotional Fish (“Celebrate. This party’s over, I’m going … home”!), maar ook Joy Division en Sonic Youth (in “Cheap Trick”). Wat in sommige nummers leidt tot een verrassende afwisselende Cd. Net zo gemakkelijk zetten ze het hoekige, pulserende “Then Amplify” neer als het ingetogen startende, maar langzaam naar een climax toewerkende (in de geest van Mogwai) “Desolation Highway”, dat ook gebruikt werd in de film My Little Eye. De Amerikanen hebben jarenlang de problemen op Bikini Atoll ontkend en zeiden dat er niets aan de hand was met de leefkwaliteit aldaar. De kwaliteit van deze Britten onderken ik gelijk, daar hoef ik geen decennia mee te wachten.
File: Bikini Atoll – Moratoria
File Under: Boem… maar dan wel zonder paddestoel