Heb ik als 30+er dezelfde rechten als een tiener? Mag ik ook schaamteloos verliefd worden naast mijn relatie? Niet om vreemd te gaan hoor, maar gewoon om bij weg te dromen? Sinds de eerste keer dat ik Norah Jones hoorde en vooral ook zag, drijf ik als een hijgere veertienjarige meid die denkt aan Justin Timberlake van mijn stoel. Bijna te genant voor woorden. Zo verliefd dat de muziek op Come Away With Me er bijna niet meer toe deed. Het was dan misschien wat risicoloos wat ze liet horen op die met awards overladen debuutplaat, maar het zat natuurlijk wel ragfijn in elkaar. En die stem natuurlijk. Alsof een nachtegaal haar keeltje gesmeerd heeft met een beetje verwarmde honing. Feels Like Home biedt meer van hetzelfde, maar kom nou, wie had na 18 miljoen platen wat anders verwacht? Toch is het wel even slikken als Jones op de proppen komt met een blue-grass duet met Dolly Parton. Dat verstoort mijn droom namelijk voor een kleine drie minuten, want Feels Like Home is verder, alhoewel weinig anders, namelijk wel beter dan Come Away With Me. Ze waagt zich aan een uitvoering van het door Tom Waits en Kathleen Brennan (mevrouw Waits) geschreven “The Long Way Home” en Townes Van Zandt’s “Be Here To Love Me” en slaagt op eenvoudige wijze. En de tracks van haar eigen hand doen niet onder voor deze covers. Het wordt dringen voor de awards op de schouw in huize Jones, let maar op. En ik droom nog even schaamteloos weg.
File: Norah Jones – Feels Like Home
File Under: Droomwegpopjazz