Heerlijk is dat, je zet een Cd (Married Alive) op, de zon gaat schijnen, glimlach op je gezicht en een humeur dat opklaart. Het is een gave die niet veel bandjes hebben, maar met een bandnaam als The Mood Elevator ligt het natuurlijk wel aardig voor de hand dat dit wel gaat gebeuren. Zeker als Brendan Benson meelift. Zijn Lapalco uit 2002 was (en is dat nog steeds overigens) dan ook briljant. Op de tour die volgde op die plaat werd hij begeleid door the Well-Fed Boys met daarin Chris Plum. In The Mood Elevator zijn de rollen omgedraaid: Benson begeleidt Plum, die de nummers grotendeels schreef. Toch is zijn oude klasgenootje Benson all-over Married Alive. Natuurlijk is zonneklaar waar ze de mosterd vandaan halen en daar draaien ze zelf ook niet omheen: Kinks, Beach Boys, Elvis Costello, XTC. Allemaal overduidelijke inspiratiebronnen. Het gaat er echter niet alleen om wat je inspiratiebronnen zijn, maar vooral ook gaat het er om wat je er mee doet. En laat dat nou maar aan Plum cs. over. Net als de vaak met Benson samenwerkende Jason Falkner verpakken ze hun kunsten in bondige aanstekelige powerpop-liedjes vol met geinige, af en toe tikkie naieve, teksten (Oh I looked “baby” up in the dictionary. I’ll tell you what it didn’t say. Someone who runs away… when I love her’). Goed voor een glimlach, ondanks al haar treurigheid. En bovendien een doorbrekende zon.
mij=Laughing Outlaw / Bertus