Casual Silence – Once in a Blue Room

Vreemd is dat. Ooit waren we een grote natie in de symphowereld. Het genre tierde welig in de begin jaren zeventig en met namen als Supersister, Focus en Kayak sprak Nederland een woordje mee. Daarna is het eigenlijk nooit meer goed gekomen. Tijdens de tweede symphogolf, midden jaren tachtig bleef het angstvallig stil en in de jaren negentig zijn het For Absent Friends en Flamborough Head , Timelock die nationaal nog wel wat doen, maar internationaal amper een deuk in een pakje boter slaan. Het grootste nieuws in deze nieuwe eeuw lijkt de reünie van Supersister. Gebeurt er dan helemaal niks op symphogebied in Nederland? Gelukkig wel. Vanuit Helmond probeert Casual Silence de wereld te bestormen, met haar tweede volledige cd Once in a Blue Room. De cd is al een tijdje uit, maar aangezien we Nederlandse symphobands normaliter met een lampje moeten zoeken, maken we toch even plaats. Want Once in a Blue Room is een forse stap voorwaarts voor Casual Silence. De groep levert degelijk songmateriaal op deze enigszins op toetsen georiënteerde plaat. De band lijkt terug te grijpen op geluid van de bands uit de (overigens Nederlandse) SI Music stal (Landmarq, Aragon), en komt enigszins gedateerd over. Maar dat kan ook aan de wat vlakke productie liggen. En van de stem van zanger Rob Laarhoven moet je houden. Desalniettemin biedt Once in a Blue Room voldoende om positief op te vallen. Als de band iets meer afwisseling in het songmateriaal weet te krijgen en de productie wat aanscherpt, dan hebben we hier zomaar met een nieuwe Nederlandse symphotopper te maken…

File: Casual Silence – Once in a Blue Room
File Under: Een forse stap voorwaarts
File Audio: [ Facing Reality ] [ Dreamweaver ] [ Moon ]