Alles lijkt goed aan de Daughters! – Canada Songs als je de Cd uit het folie haalt. Een uitnodigend hoesje met in sierlijke letters de bandnaam er op gedrapeerd. Mooi boekje op van dat fijne dikke papier gedrukt met flarden teksten. Wist je niet beter, dan zou je zo inschatten dat je hier te maken hebt met een bandje uit het straatje Radiohead / Tool. Oops, pakt dat even anders uit! Want wat je in een stief kwartiertje vervolgens over je heen krijgt gestort is ehhh… tja wat is het eigenlijk wat de Daughters maken? Extreem is het in ieder geval! Weirde af en toe bijna a-ritmische drumpartijen met absurde opgevoerde blastbeats. Gitaren die janken als honden die al een week zonder voer en baasje zijn, een zanger die schreeuwt alsof zijn leven ervan af hangt. Enige ‘rustpuntje’ zijn de baspartijen die vergeleken bij de rest af en toe bijna suf lijken, maar de boel zo wel nog een beetje in toom houden. Nihilistische grindcore (ik zie gelijk al vieze gezichten aan de andere kant van het scherm). Toch heeft het wel wat! Het ligt ook aan het moment dat je zo’n plaat opzet. Je gaat bij Canada Songs niet even gezellig de krant zitten lezen. Voor mij is het daar gewoon teveel een om aandacht schreeuwende aanval op je trommelvliezen voor. En dat bedoel ik dan niet eens negatief. Niet echt iets voor je dochter, meer iets voor fijnproevers.
mij=Reflections / Bertus