Het is hier al vaker vermeld. Een recensie hier mag zo’n 200 woorden hebben. Maar wat moet je dan als de artiest die je moet recenseren een biografie van negen(!) Kantjes meestuurt! Waarin even de gehele (solo) carrière van de man wordt opgesomd om toch maar te laten blijken dat’ie ontzettend veelzijdig is. En geen makkelijke levenswandel heeft. Want Fish, en daar hebben we het over, mag het zich graag ongemakkelijk maken. Is ook wel goed ergens. Want zijn beste werk schreef hij toch in periodes dat het juist niet koek en ei was. Ook nu weer niet. Hij is weer eens gescheiden, zijn platenmaatschappij (Dick Brothers) ging failliet en zijn solocarrière was een dovende kaars. En dus verzamelde Fish een “all scottish” band om zich heen (incl. Mark Brzezicki en Bruce Watson (beide voormalig Big Country) en poept hij met Field of Crows beste solowerkje uit sinds Vigil in a wilderness of mirrors. Ergens is het zelfs een soort van Vigil part 2. En eigenlijk is er niks mis mee. Als je er liefhebber van bent. En dat is nu net het probleem. Fish / Marillion fans, ook diegene die Fish al hadden afgeschreven, kunnen deze plaat blind aanschaffen, maar nieuwe fans zal hij er niet mee krijgen. Want het is toch een soort van sympho(light), die jaren geleden nog vernieuwend was, maar inmiddels is vervallen tot preken voor een eigen parochie. Die van fans die Fish nog met Marillion op zagen treden…
File: Fish – Field of Crows
File Under: Voer voor Freaks