Ec·lec·tisch (bn.) 1 het beste uitkiezend. Volgens Van Dale. Als je stukjes over plaatjes schrijft kom je onvermijdelijk op het moment dat je HET woord moet gebruiken, dat mensen die stukjes over platen schrijven, nu eenmaal gebruiken. Namelijk eclectisch. Op dat moment heb je een plaatje in handen dat erg leuk is, maar waar je geen kant mee op kunt. Want het is van alles niet en nog veel meer wel. Martin Tielli‘s Operation Infinite Joy is er zo een. Tielli, tevens frontman van de Rheostatics, een Canadese band die ook al niet voor een gat te vangen is, trekt alle registers los op dit werkje. Maar door zijn gitaarspel en zijn karakteristieke stem blijft het allemaal Tielli. En dat ondanks een grote hoeveelheid gastmusici, die voor de verandering nu eens niet uit de Rheostatics kringen betrokken zijn. Op een aantal nummers blijft hij dicht bij het Rheostatics geluid, maar op nummers als “Waterstriders” en “Andy By The Lake” duikt Tielli toch diverse diepten in. Dieptes gevuld met proggy folk uitstapjes, artrock vleugjes met bluesy kantjes en dit allemaal gevuld met koren en een hele zooi wisselende instrumenten. Het meest ‘normale’ nummer is nog een ‘Bowie‘-versie van Smog‘s “Cold Blooded Old Times”. Maar als je verder denkt aan een Zappa, een Pink Floyd, hier en daar wat REM. En dan meer bluesy, folky etc. etc. Dan komt je in de buurt. En kunt je het prachtige, door Tielli zelf gemaakte artwork bewonderen. Neil Peart riep ooit al: “Is Martin some kind of genius?”. Nou bijna, in ieder geval eclectisch…
File: Martin Tielli – Operation Infinite Joy
File Under: Het Beste Uitkiezend